adsız çeşme

adsız çeşme

bir yaz gunu iki kardeş,
yürüyüşe çıkmışlatdı.
fırın yakmış gökte güneş,
ateş gibi sıcak vardı.

yürüdüler,çok gezdiler,
suzuzlıktan pek bezdilker.

zehir oldu bu hoş gezme,
bereket ki bayılmadan;
buldular bir eski çeşme,
su akıyor oluğundan.

can attılar yana yana ,
su içtiler kana kana.

bulmuşlardı yeniden can ,
ikiside soruyordu;
bu çeşmeyi kimdir yapan.
yürekleri minnet dolu.

yazılıydı birtek isim,
oda kim bilir kim.

iyilik bir su bırak aksın,
gönül denen bu çeşmeden,
sende böyle yapacaksın,
hiç karşılık beklemeden.

su yerine iyilikle dol,
yavrum adsız bir çeşme ol.